Interview: Pitou over haar maakproces

Schuif gezellig aan bij dit interview met Pitou; de enigmatische singer-songwriter met een engelenstem, die niet schuw is om op het podium uit de bocht te vliegen. De 30-jarige Amsterdamse zangeres gooide in 2016 al hoge ogen bij Popronde met haar verfijnde folkliedjes en stralende persoonlijkheid. Met haar debuutalbum ‘Big Tear’ deed ze daar nog een schepje bovenop door haar meest kwetsbare en intieme ervaringen vast te leggen in dit muzikale dagboek. Big Tear is een innige herinnering aan het feit dat alles komt en gaat, hoe intens onze wereld ook kan zijn, aldus Pitou.

Afgelopen week is Pitou, samen met Jeffrey Wiering, in gesprek gegaan over hoe ze kijkt naar haar eigen maakproces en wat ze onderweg heeft geleerd. Ze spraken onder andere over het werken met kaders en het belang van structuur in je creatieve proces. Pitou is de eerste coach van het No Man’s Land groepstraject. Gezamenlijk gaan we begin september het No Man’s Land groepstraject aftrappen met een inspiratiesessie geïnspireerd op dit interview. Lees het interview hier:

Jeffrey: Hoe kijk jij naar het werken met deadlines? Helpen kaders je doordat je merkt dat je daardoor dingen gedaan krijgt, of blokkeer je er juist van?

Pitou: Ik vind het zelf fijn om met kaders te werken, zolang ik weet dat ik (indien nodig) die deadline kan opschuiven. Want ik heb wel een deadline nodig. Zo wil ik bijvoorbeeld het album voor het einde van het jaar af hebben. Als maker is het belangrijk dat je wel heel zuiver probeert te blijven luisteren naar je intenties, en dat je weet dat als je die links zou laten liggen, dat je dan diep ongelukkig wordt. Ik heb ondertussen ook wel in mijn achterhoofd dat als het dan nog niet af is, dat ik het album niet ga uitbrengen omdat ik een deadline heb gezet.

Jeffrey: Dus het is een hele harde, zachte deadline?

Pitou: Ja precies. Het is een harde deadline, maar met ruimte om bij te sturen. Als je een maand voor de deadline weet dat je er alles aan hebt gedaan, maar dat het gewoon niet gaat lukken omdat het gewoon niet mogelijk bleek op die tijdlijn, dan is dat okee. Dan verschuif ik de deadline. Maar ik heb wel echt een deadline nodig, want anders kan ik eindeloos blijven hangen in een zoek stadium. Voor mij is het nodig om te voelen dat je ergens naartoe werkt.

Jeffrey: Herkenbaar. Het creatieve proces is natuurlijk moeilijk te vangen. Dat is het fijne aan dat dit geen vastgelegd schoolcurriculum is. We willen acts helpen om hun te ontwikkelen en daar creëren we ruimte voor, dus dat moet goedkomen. Ik zag op je instagram dat je dit jaar wil focussen op samenwerken en experimenteren. Hoe is dat tot stand gekomen?

Pitou: Dat komt een beetje voort vanuit de strengheid die ik voor mezelf heb. Omdat ik best wel helder een idee had van hoe de muziek moet klinken, en hoe het er visueel uitziet. Ook als je luistert naar het Big tear album, is het allemaal heel gekozen. Er zit een heftige selectie op.

Jeffrey: Kan je dat uitleggen? Een curatie kwa richting?

Pitou: Voor mij is Big Tear een album dat ik heb geschreven vanuit een emotionele onrust. Met dit album kon ik een soort schoonheid creëren waardoor ik beter om kon gaan met de lelijkheid van de wereld. Nu heb ik veel meer de behoefte om een album te creëren dat een beetje lelijk is, en manisch, en onrustig. En juist die kant van het leven omarmt.

Muziek loopt voor mij heel erg gelijk met mijn persoonlijke ontwikkeling, en waar ik nu mee bezig ben is dat ik de lelijke kanten van mezelf, en van iedereen, het verdriet, de boosheid, de jaloezie, dat ik dat allemaal wil accepteren. Wat ik maak is heel erg verbonden met waar ik op dat moment zelf in mijn persoonlijk leven mee bezig ben. En ik wilde dus meer experimenteren, meer lelijkheid toelaten. Die kaders die ik voor mezelf heb geschept een beetje loslaten, voordat ik weer een nieuw kader maak waarin het nieuwe album gaat plaatsvinden. Voor mij hielp het heel erg om een etiket te plakken op het jaar. Als ik de sticker erop plak dat dit mijn jaar van experiment wordt, dan ga ik dat ook écht doen. Terwijl als ik dat zomaar ga doen, ga ik toch nog dat oude kader in mijn hoofd hebben. Nu doe ik dit jaar ook dingen, die ik zelf nooit had gedaan, maar het is het het jaar van experiment dus: F*ck it, ik doe het gewoon. En dan kan ik naderhand ervaren, dat het verrassend leuk was, of toch niks voor mij. Door van tevoren die intentie naar mezelf en naar de buitenwereld uit te spreken durf ik ook meer vrijheid te nemen. Vandaar dat ik dit zo heb aangekondigd. Het kwam ook niet helemaal uit het niets. Ik had toevallig al twee samenwerkingen staan. En toen zijn er nog een paar bij gekomen.

Jeffrey: Ik las in een interview dat je een fysiek en een digitaal archief hebt waar je inspiratie uit haalt. Kan je daar iets meer over vertellen? Wat is bijvoorbeeld de laatste keer dat je hieruit hebt geput om een nummer te schrijven?

Pitou: Wat het voor mij doet is, soms als ik heel diep zit en ik even geen idee meer heb wie ik ben, dan kan ik naar dit archief kijken en de dingen terug vinden die mij raken / waarop ik aan ga. Playlists op Spotify kunnen ook helpen, als ik vast zit met een nummer, om dan songs te gaan luisteren en te focussen op: welke instrumenten zijn hier gebruikt? Wat zijn de keuzes? Zijn er wel of geen drums? Wat voor drums? Om op die manier analyserend naar de muziek te gaan luisteren.

Wat ik qua teksten schrijven wel fijn vind, is om niet met een wit vel te beginnen. Dus, als ik de muziek heb geschreven en daar moet een tekst op (maar wat voor tekst dan?) Dan heb ik mijn archief met mooie quotes en stukken tekst. Dan ga ik daar doorheen, en kijk ik naar wat resoneert met het gevoel dat ik heb met deze muziek. Welke woorden? Welke thema’s? Een van de songwriting-tips van Adrienne Lenker is dat zij vaak begint met een freewrite oefening van twee pagina’s. Nog voordat ze muziek aan het maken is. Dan gaat ze ergens zitten en dan schrijft ze op wat ze ziet, ruikt, voelt, hoort. Wat zit er in mijn hoofd? Dat schrijft ze allemaal op zonder filter. Vervolgens pakt ze haar gitaar en heeft ze die twee pagina’s, zodat je niet met een wit vel hoeft te beginnen. Dan kan ze woorden uit de pagina’s trekken die resoneren met de klanken uit haar gitaar.

Dat vond ik héél cool, dat ze dat zo deed. Voor mij zijn die moodboards een manier om dat te doen. En als ik dan eenmaal met een album bezig ben, en ik heb een aantal songs / schetsen van songs, dan zie ik veel in de buitenwereld wat past bij dat nummer. Dat sla ik dan vervolgens op in een mapje van dat nummer op mijn computer. En als ik dan vervolgens op het punt ben dat ik artwork of een videoclip moet maken, dan is er eigenlijk al een hele wereld om die song heen. Omdat ik al gevoelsmatig dingen heb verzameld die voor mij kloppen met het lied.

Jeffrey: Ik zag een soortgelijk idee een tijd geleden in een interview met Chet Faker. Hij vertelde dat een belangrijk gedeelte van het artiest zijn (voor hem) bestaat uit het organiseren van ideeën. En hij maakte daarin duidelijk hoe belangrijk het is om goed georganiseerd te zijn, zodat je creatief kan zijn wanneer het gevoel daar is.

Pitou: Totaal. Ken je Lorraine L’Rain toevallig? Die heeft een prachtig, super experimenteel, avant-garde album gemaakt. Lorraine L’Rain gaf gisteren een online lecture bij School of Song, en ik was ook heel erg verbaasd hoe belangrijk organisatie voor haar is. Dat is echt een héél groot ding inderdaad, en daar kunnen we het tijdens het begin van het traject goed over hebben: Organiseer jezelf. Ja, creativiteit is wild en vrij en rommelig, maar dat creëert al genoeg chaos op zichzelf. Zorg ervoor dat je niet ook nog zelf rommelig bent.

Tot zover het gesprek met Pitou. Heeft het je geïnspireerd om mee te doen aan het No Man’s Talent Groepstraject? Je kan je via deze link nog inschrijven tot en met 30 juni 2024 23:59.